In de Doetinchemse noodgevangenis De Kruisberg houdt de Sicherheitsdienst tientallen vrouwen gevangen. Evenals de mannen zitten ze met vier of vijf in een cel. Ook zij hebben de beschikking over slechts één brits, bestemd voor de oudste in de cel. De anderens slapen op strozakken op de betonnen vloer.
Als de geallieerden naderen en bijna de Nederlandse grens bij Megchelen hebben bereikt, besluiten de Duitsers om op 27 maart 1945 5 vrouwen en 17 mannen, vrij te laten. 57 Andere vrouwen (samen met 6 mannen) brengen ze met twee Duitse legertrucks van de Kruisberg naar Kamp Westerbork.
In Westerbork kregen zij de nummers 25 tm 81.
(De nummers staan tussen haakjes onder de betreffende namen)
Wat veel indruk maakt op de mannelijke gevangenen is het zingen van de vrouwen. Dat kunnen ze in hun cellen horen. Hoewel zingen strikt verboden is. Een van de liederen die de vrouwen zingen, is Die Gedanken sind frei . Hoewel in het Duits, is het een bekend verzetslied. En het is toepasselijker dan ooit.
Op de foto (uit 1942) zijn Christoph Probst (r) en broer en zus Sophie en Hans Scholl te zien. Leden van de Duitse verzetsgroep Die weiBe Rose (De witte roos) die zich verzette zich tegen het naziregime. De groep bestond uit studenten en hoogleraren van de universiteit in München. Sophie, Hans en Christoph werden gearresteerd en ter dood veroordeeld. Zij werden onthoofd.
Inge Scholl schreef een boek over haar zus en broer: Die weiBe Rose en in 2005 verscheen de film: Sophie Scholl: die letzen Tage
(33)
(29)
dagboek Jvdk
(28)
(37)